۲۲۷- زندگی یک جست و جوی کور نیست

در حالی که چند روزی است احساس خوبی ندارم. یه جورایی فکر می کنم زیادی هستم؛ برای نفس کشیدن، برای غذا خوردن، برای راه رفتن، برای نوشتن، حتی برای چیزی که خیلی دوست دارم؛ فکر کردن و برای بودن

شرایط سخت زندگی؛ هوای سرد زمستان، بند بودن راهها، یخ زدن لوله های آب، ترکیدن آب گرمکن سیاه و نفتی منزل، سرکج کردن ها و تلاش برای یه لقمه نون کوفتی که باید خورد تا نمرد،‌ سردی سلام ها، نگاههای خشک و بی روح، سکوت مرگ بار احساس در رابطه های روزمره، درک نشدن و درک نکردن، گفتن حرف هایی که قلمبه و سلمبه است، شنیدن حرف هایی که با تفکراتت خیلی فاصله داره و همه و همه این احساس را تشدید می کند.

حتی مطلب خوبی که در بخش نظرات توسط دوستی اومده نمی تونه حالمو عوض کنه؛

«یک آرزوی دور نیست؛

زندگی یک جست و جوی کور نیست

زیستن در پیله پروانه چیست؟

زندگی کن ؛ زندگی افسانه نیست

گوش کن !

دریا صدایت میزند؛

هرچه ناپیدا صدایت میزند

جنگل خاموش، میداند تو را؛

با صدایی سبز میخواند تو را

زیر باران آتشی در جان توست؛

قمری تنها پی دستان توست

پیله پروانه از دنیا جداست؛

زندگی یک مقصد بی انتهاست

هیچ جایی انتهای راه نیست؛

این تمامش ماجرای زندگیست»