از این سو تا آن سوی گستردگی بی شکل فضا
چگونه باید بیاندیشم
چگونه یک نفس بکشم ،چگونه سخن بگویم
اگر نتوانم از خود بیرون شوم،به آن سوی جهان های والاتر،
آنگاه که به خدا می اندیشم به طبیعت و شگفتی هایش؛ به زمان؛ فضا ،مرگ
شتابان روی سستی می گذارم.
اما حقیقت آنست که من رو بر میگردانم ،تورا صدا می زنم
ای روح تو ای من واقعی
تو این جلا ترین زمان ،خشنود ترین به هنگام مرگ
وبهترین وعالی ترین آکننده ی فضا..
برگرفته از کتاب "برگهای علف" نوشته "والت ویتمن"
Word by javad jahani
سلام از مطالب باحالت خیلی خوشحال شدم که وبلاگ سنگینی داری امیدوارم موفق باشی -
مفید بود اقا جواد گل
بیشتر ببینیمت