دوغ و دوشاب یکی است

یارب به چه دل خوشی بماند درویش         در مملکتی که دوغ و دوشاب یکی است

دیروز وقتی قبل از افطار جهت گرفتن نان به یکی از نانوایی های سفیدرو برزک مراجعه کردم با صحنه تکراری و تاسف برانگیزی برخورد کردم؛

نان هایی که با خمیر پهن شده تفاوت زیادی نداشت، به یاد صحبت های شاطر نانوایی سنگگک افتادم؛

ایشان در حالی که از وضعیف کاری خود شاکی بود عنوان داشت:

«این نانوایی تنها نانوایی است که در شهر برزک مورد تایید بهداشت می باشد ولی از مسئولان بپرسید چه امیتازی نسبت به بقیه نانوایی ها دارد؟

سهیمه آرد آن که نصف سهمیه آرد شهری است، کیفیت آرد آن که نسبت به نانوایی شهری پایین تر است، سوخت آن با هزینه روزی ۳ هزارتومان نسبت به سوخت گاز در شهر و روزی ۲۵۰ تومان قابل قیاس نیست، برق تجاری مغازه که هزینه ۲۵ هزارتومانی را هر دو ماه تحمیل می کند، نبود کارگر به واسطه کوچک بودن محدوده کار و مشکلات بسیار دیگر»

چه کسی مسئول رسیدگی به این امر مهم است؟

شایان ذکر است کارهای عمومی مثل نانوایی چنانچه توجه ویژه مسئولین حکومتی با اهرم های حمایتی را نداشته باشد به مسیرهای غیر  قابل قبولی سوق می یابد که پایین آمدن کیفیت و غیر بهداشتی بودن،‌ یکی از نتایج آن است.